TARNÓW

Magia Planu

Magiczny plan stanowi zbiór polecanych miejsc z podziałem grupy tematyczne, do odwiedzenia w Tarnowie. Wyróżnia się oryginalnym, autorskim projektem w formie przejrzystego schematu. Pomysł na pokazanie najpiękniejszych, ciekawych oraz ważnych miejsc Tarnowa w takiej formie, powstał przy tworzeniu pierwszego, historycznego już planu miejsc Nowego Jorku. Choć powszechnie wiadomo, że Tarnów znacznie różni się od Nowego Jorku, to zapewniam, że to urocze miasto ciepła i miłości nie raz zadziwi Cię pozytywnie. Znajdują się tutaj miejsca zarówno lubiane jak i historyczne nie rzadko będące jedynym świadkiem okrucieństw lub masowego wywozu ludzi do obozu Auschwitz-Birkenau. Tarnów jak wiele innych podobnych miast tej wielkości boryka się też ze swoimi problemami, które jednak starają się rozwiązywać tarnowscy włodarze. Efektem tych starań jest ciągły rozwój miasta pozwalający patrzeć z nadzieją na lepszą przyszłość, tego niezwykłego miejsca do życia.

Odkryj Tarnów

Historia miasta Tarnowa sięga, aż do epoki lodowcowej. Jednak pierwsi ludzie osiedlali się na terenach nienazwanego jeszcze wtedy miasta między 8300 a 4500 lat p.n.e. – archeolodzy badający administracyjny obszar miasta zlokalizowali, aż sześć miejsc występowania ludności w tym okresie. W kolejnych okresach liczba ludności na tym terenie się zwiększała. Można sądzić, że pierwszą kulturą, która rozwinęła się na ziemiach dzisiejszego Tarnowa, jest kultura łużycka. Nie wiadomo jednak żadnych szczegółów, poza tym, że to ta właśnie kultura na przełomie lat 700-400 p.n.e. przechodziła swój największy rozkwit. Możemy się tego dowiedzieć przede wszystkim przez wzgląd na występowanie w nazewnictwie łużyckim obszarów występujących w całej Polsce. Na ziemi tarnowskiej odnotowano występowanie jeszcze kilku kultur. Na przełomie V i IV w. p.n.e. przybyli z zachodu Celtowe, wiemy o tym przez wzgląd na odkrycie niedaleko Tarnowa, w miejscowości Łętowice cmentarzyska celtyckiego… Natomiast w okresie I – IV w. n.e. w całej dotychczasowej Małopolsce został odnotowany rozkwit kultury przeworskiej. Ślady ludności, w której przeważała ta kultura, zostały znalezione w Tarnowcu, Wierzchosławicach, a także w Wojniczu. Co ciekawe, w dość niedalekiej przeszłości zostały także zbadane ślady tej kultury położone na styku rzek Białej i Wątku. Odkryto tam ślady konstrukcji kamiennej, która możliwe, że stanowiła część dużej wędzarni. Na przełomie IV i V w. n.e. odnotowano zanik kultury przeworskiej, co było powiązane z wędrówką ludów i najazdem Hunów.
W tym czasie rodziło się także średniowiecze. W IX w. na Górze św. Marcina powstał gród słowiański, który mierzył ponad 20 hektarów i został otoczony wysokimi wałami. Gród ten funkcjonował do XI w. W 1105 roku opuszczony gród został przekazany opactwu benedyktyńskiemu w Tyńcu, przez księżną Judytę (żona Władysława Hermana). W 1124 r. możemy natknąć się na pierwszą wzmiankę o tym, że jedna z osad przygrodowych została założona przez benedyktynów jako wieś Tarnów Mały, dziś zwana jako Tarnowiec. Natomiast na terenie wsi rycerskiej, Tarnów Wielki, o której pierwsza wzmianka słyszana jest w 1309 roku, zostało ulokowane Miasto Tarnów. Tarnów prawa miejskie uzyskał w 1330 roku, kiedy to Tarnów Wielki i Mały został przejęty przez Spycimira herbu Leliwa. Dzięki jego czynom król Władysław Łokietek wyraził zgodę na utworzenie przez Spycimira Leliwitę osadę miejską na prawie magdeburskim. Do jego wielkich czynów zalicza się, m.in. budowa zamku na górze Świętego Marcina, umocnienie obronności, budowa pierwszych drewnianych budynków mieszkalnych i rzemieślniczych, a także inicjacja handlu oraz organizacja targów, które pozwoliły na rozwinięcie gospodarki lokalnej. Nazwa miejscowości Tarnów wzięła się najprawdopodobniej od krzaków Tarniny, które rosły w dużej ilości na górze św. Marcina.
W 1364 roku syn Spycimira, Rafał Tarnowski, wykupił dziedziczne wójtostwo w Tarnowie. Ten ruch pozwolił na zyskanie przez właścicieli miasta większego wpływu na życie mieszkańców, za pośrednictwem zarządców, tj. starostów. W tym czasie około 20% mieszkańców stanowili mieszczanie niemieckojęzyczni, którzy byli dobrze obeznani z zasadami funkcjonowania miasta na prawie niemieckim. Rada miasta została złożona z sześciu radnych, którzy co miesiąc na zmianę pełnili funkcję burmistrza. Najstarsza odnotowana pieczęć oraz najprawdopodobniej herb miasta przedstawiał Spycimira z tarczą z herbem Leliwa w lewej ręce, postacią Matki Bożej z Dzieciątkiem nad prawym ramieniem i hełmem z klejnotem nad lewym ramieniem.
Pierwsze murowane budowle w Tarnowie zostały odnotowane na lata 1346 r., kiedy to została zbudowana dzisiejsza Bazylika katedralna Narodzenia NMP, a także szkoła parafialna, której budowa została wskazana na rok 1413 oraz pierwsze cechy rzemieślnicze. Dzięki dużemu wpływowi na rozwój ekonomiczny, uzyskiwane były kolejne przywileje. W 1419 roku Władysław Jagiełło zezwolił kupcom na transport towarów do Wrocławia drogą przez Opatowiec, dzięki czemu mogli oni ominąć Kraków, gdzie obowiązywało prawo składu, tym samym zwolniło to ich od opłacania obowiązujących wtedy ceł.
W 1448 roku została odnotowana informacja o tym, że wał otaczający miasto został zastąpiony obwodem murów. Ciekawym jest, że mur obronny w mieście prywatnym stanowił wielką rzadkość w Polsce. Opisywany mur został wykonany z cegły na fundamencie z kamieni i miał długość 900 metrów. Od zachodu została umieszczona w murze brama Krakowska, natomiast od wschodu druga brama – Pilzneńska. Od południa znajdowała się mniejsza brama (obecnie przy ulicy Wielkie Schody). Oprócz bram znajdowały się także baszty obronne.
W kolejnych latach, w Tarnowie powstały liczne funkcjonalne budowle oraz ważne fundacje sakralne w Tarnowie i na jego przedmieściach. W historii pojawiają się takie postacie jak: wojewoda krakowski Jan Tarnowski oraz jego brat Spytek, kardynał Izydor, św. Jan Kapistran, Jan Amor z Tarnowa z bratem Janem Rafałem. To właśnie z Janem Amorem z Tarnowa związany jest największy rozkwit Tarnowa. Za jego czasów miasto zostało opasane murami, które zostały opisane we wcześniejszym akapicie. Od 1467 r. w Tarnowie działały też kanalizacja i wodociągi, które doprowadzały wodę do studzien znajdujących się na rynku.
W wyniku pożarów, które miały miejsce w latach 1483 i 1494 większość drewnianych budowli zostało zniszczonych. Z tego względu w ramach odbudowy Tarnowa przeprowadzono korektę planu lokacyjnego i przesunięto granicę zabudowy w głąb runku, co umożliwiło budowę kamienic z wysuniętym podcieniem. Prawdopodobnie pierwsza kamienica jest umiejscowiona w obecnej siedzibie Tarnowskiego Centrum Kultury. W tym czasie miała miejsce budowa wielu budowli, m.in. siedziba władz miejskich, czyli obecny ratusz.
Tarnów w dalszym ciągu rozwijał się niezwykle dynamicznie. Zostały zbudowane m.in. basteje, a także rozbudowane fortyfikacje miejskie i wzmocnione bramy. W późniejszych latach, nadal trwała rozbudowa, ponieważ w 1533 roku możemy odnotować informację o pierwszej aptece.
Jan Amor Tarnowski w 1547 roku otrzymał dziedziczny tytuł hrabiowskiego dobra tarnowskiego i od tego momentu miasto zaczęło być nazywane Hrabstwem Tarnowskim.
Po śmierci Jana Tarnowskiego w 1561 r. dziedzicem hrabstwa został jego syn – Jan Krzysztof Tarnowski, który zmarł bezpotomnie w 1567 roku, wtedy sprawowanie władzy zostało przepisane na córkę Jana Amora Tarnowskiego – Zofię Ostrogską, która była jego jedyną spadkobierczynią. Po jej śmierci w 1570 roku władzę objął jej mąż Konstanty Ostrogski.
Co ciekawe – pomnik nagrobny, który początkowo został zaprojektowany dla Jana Amora Tarnowskiego, ze względu na szybką śmierć zarówno jego syna jak i córki przekomponowywano i ostatecznie powstał najwyższy w Polsce pomnik renesansowy.
Po śmierci Zofii Ostrogskiej, Tarnowscy z drugiej linii, podjęli nieskuteczną próbę odkupienia Hrabstwa Tarnowskiego. Po objęciu władzy przez Konstantego Ostrogskiego Stanisław Tarnowski, który miał z nim osobisty zatarg, z pomocą, sprowadził ponad tysięczne siły zbrojne, które szturmem zdobyły zamek tarnowski. Tarnowscy mieszczanie w imię lojalności rozpoczęli blokadę zamku, która trwała przez trzy miesiące. Rok później Konstanty Ostrogski otrzymał od króla Zygmunta Augusta potwierdzenie dziedzicznego władania Hrabstwem Tarnowskim, natomiast Stanisław Tarnowski został ukarany bardzo dużym odszkodowaniem i nakazem milczenia w tej kwestii.
Za sprawą starania księcia Konstantego Ostrogskiego, król Stefan Batory wydał pięć przywilejów dla Tarnowa, które dały możliwość na niezwykle gwałtowny rozwój gospodarczy, a także wzrost handlu.
Według spisów z 1536 roku Tarnów liczył 200 domów i najprawdopodobniej 1500-2000 mieszkańców. W 1603 roku Hrabstwo Tarnowskie zostało podzielone na dwie części pomiędzy synów księcia Konstantego Ostrogskiego i Zofii Ostrogskiej – Janusza i Aleksandra. Jeszcze tego samego roku Aleksander zmarł, co sprawiło, że jego własność została zapisana na dzieci. Od tego momentu część ziemi, która należała do Janusza i jego spadkobierców nazywano „książęcą”, a część, która stanowiła własność spadkobierców jego brata, nazywano „Zamoyską”. Niestety, podział ten negatywnie wpłyną na rozwój miasta. Zarówno podziały, a także liczne pożary i zarazy, które nawiedzały miasto, przyczyniły się do upadku miasta. Pożar, który miał miejsce w 1663 roku, zniszczył całe miasto usytuowane między murami, łącznie z ratuszem, kolegiatą i synagogą. Dodatkowo w czasie potopu Szwedzkiego w 1655 roku Tarnów został dwukrotnie złupiony. Te wydarzenia doprowadziły do tego, że miasto liczyło zaledwie niecałe 770 mieszkańców. Mieszkańcy coraz częściej utrzymywali się z uprawy roli; zniknęły handel i rzemiosło.
W okresie odbudowy miasta, zarząd nad „książęcą” częścią Tarnowa sprawowała siostra Jana Sobieskiego – Katarzyna z Sobieszyna, natomiast nad częścią „Zamoyską” Jan Zamoyski. W trakcie odbudowy ratusza, w jego wieży został zamontowany zegar, który funkcjonuje do dnia dzisiejszego. W tym czasie powstała także murowana synagoga. Zostało także przywrócone życie na zamku.
Tarnów w tamtym czasie przeżywał jeszcze wiele zmian, które znacząco wpływały na jego funkcjonowanie i pozwoliły mu się podnosić powoli z upadku. Między innymi sprawa funkcjonowania Żydów w mieście została uregulowana przez Aleksandra Zasławskiego-Ostrogskiego. W tym czasie Żydzi stanowili 10-12% mieszkańców miasta. W 1670 roku nadał przywilej dla Żydów, w którym zostały potwierdzone przywileje jego poprzedników. Doprowadził także do ugody pomiędzy ludnością żydowską a cechami rzemieślniczymi. Drugą ważną zmianą była powolna odbudowa domów mieszkalnych – budynków tego typu było w tym okresie ok. 100, z czego 1/3 była murowana.
Kolejne lata dla Tarnowa nie były zbyt łaskawe. W 1702 odnotowano kolejny pożar części miasta, natomiast rok 1704 okazał się rozpocząć najtrudniejszy czas w okresie staropolskim. Do 1710 roku w związku z wielką wojną północną, do ziem tarnowskich wielokrotnie wkraczały wojska walczących stron, wymuszając życie w mieście na jego koszt. Dodatkowo w 1705 roku zaraza, a w 1711 roku pożar zabrał wiele mieszkańców. W 1717 roku Tarnów liczył łącznie z przedmieściami 575 osób, była to najmniejsza liczba odnotowanych mieszkańców w dziejach tego miasta. W tym czasie także został opuszczony zamek tarnowski, a tymczasową rezydencję zaczął pełnić drewniany dwór w Gumniskach.
Dopiero w 1723 roku całe miasto zostało przejęte przez książęta Sanguszków (kiedy to jeden z poprzednich władców – Aleksander Lubomirski zmarł bezdzietnie, a Tarnów odziedziczyła jego siostra Marianna, żona księcia Pawła Sanguszko), co okazało się niezwykle dobrą zmianą dla miasta i jego mieszkańców. Tarnów powoli zaczął podnosić się z upadku, na nowo rozwijał się handel i rękodzieło, a także zaczęła wzrastać systematycznie liczba mieszkańców. Miasto Tarnów stawał się ważnym miejscem – w 1782 siedzibą powiatu, w 1783 roku siedzibą diecezji, natomiast w 1787 roku siedzibą sądu. Po objęciu sprawowania władzy przez Mariannę Lubomirską i jej męża Pawła Sanguszko, który niezwykle silnie walczył o odbudowę miasta. Nakazał właścicielom niezabudowanych placów w mieście, aby w przeciągu około roku zabudowali je lub sprzedali. Zwolnił ich także z podatków na pięć lat i zabronił osobom duchownym i szlachcicom sprzedawania swoich działek w Tarnowie i obciążania sumami bez jego zezwolenia. Plan Pawła Sanguszko o odbudowę miasta spełnił się i w 2 połowie XVIII wieku rozpoczęło się największe ożywienie budowlane w Tarnowie.
Tarnów był miastem prywatnym do 1787 roku, kiedy to Hieronim Sanguszko zrzekł się władzy zwierzchniej nad miastem.
Koniec 60 lat XVIII wieku był kolejnym okresem, gdy w mieście Tarnów mieszkańcy zaznali niepokoju. W 1768 roku do Tarnowa wtargnęły wojska rosyjskie, a żołnierze dokonywali gwałtów i rabunków. Skutek tego był taki, że nikt w Tarnowie nie chciał wziąć na siebie obowiązków burmistrza, w związku ciągłym zagrożeniem napływającym na miasto. Komisarz dóbr książęcych zarządził, że każda osoba, która jest w posiadaniu posesji pomiędzy murami, będzie przez kolejnych 12 dni kierował radą miejską pod karą aresztu i konfiskaty mienia.
Na piętnaście lat przed przemianowaniem miasta na miasto publiczne, w 1772 do Tarnowa wkroczyły wojska austriackie, które paradoksalnie przyczyniły się do rozwoju miasta. Przejęcie miasta z rąk prywatnych oraz zlokalizowanie w nim siedziby jednostki administracyjnej w randze powiatu, zdecydowanie sprzyjało rozwojowi miasta w tym okresie. Było to możliwe dzięki między innymi budowie linii kolejowej na trasie Kraków – Lwów, następnie w późniejszych latach Tarnów stał się ważnym węzłem kolejowym – linie sięgały do Muszyny i Szczucina. W Tarnowie od 1782 roku znajdowała się siedziba cyrkułu, a od 1787 roku stanowił własność rządową. Kolejnym kluczowym momentem dla Tarnowa była II połowa XIX wieku, kiedy do Tarnów stał się centrum przemysłowym i kulturowym (zbudowano w nim m.in. fabrykę narzędzi rolniczych, hutę szkła, teatr i drukarnię). W 1870 roku miasto Tarnów liczyło prawie 22 tysięcy mieszkańców, co oznaczało, że było trzecie co do wielkości, po Lwowie i Krakowie, miastem w Galicji. W 1888 roku ks. Józef Bąka otworzył Muzeum Diecezjalne, które gromadziło zabytki sztuki sakralnej – było to pierwsze takie muzeum na ziemiach polskich. Rok 1910 był dla miasta rokiem dużych inwestycji. Tarnów zyskał elektrownię, nowoczesne wodociągi, a także gmach dworca kolejowego. Po wielu jeszcze burzliwych momentach, dzięki legionistom w nocy z 30 na 31 października 1918 roku został wyzwolony po 146 latach niewoli jako pierwsze miasto w Polsce. W 1927 roku rozpoczęto budowę Państwowej Fabryki Związków Azotowych w Mościcach (w momencie budowy Mościce nosiły nazwę Świerczków, a nazwa Mościce została przyznana w 1929 roku). Pomysłodawcą powstania „Azotów” był ówczesny Prezydent RP Ignacy Mościcki, na cześć którego nadano nazwę nowo powstałej jednostce administracyjnej położonej w zachodniej części Tarnowa, Mościce. Mościce jako dzielnicę przyłączono do Tarnowa w 1951r.
Pod koniec sierpnia 1939 roku niemiecki sabotażysta podłożył bombę zegarową na tarnowskim dworcu kolejowym. To wydarzenie było początkiem wybuchu II wojny światowej, które miało miejsce 1 września 1939 roku. 14 czerwca 1940 roku spod łaźni żydowskiej wyruszył pierwszy transport więźniów do tworzonego przez Niemców, Auschwitz w Oświęcimiu. To właśnie 728 Tarnowskich więźniów stało się pierwszymi ofiarami. W 1943 roku miała miejsce wyniszczenie tarnowskiego getta – w tym czasie około 20 tysięcy Żydów zostało zamordowanych przez Niemców. Przez cały czas trwania hitlerowskiej okupacji organizowane były przez mieszkańców ruchy oporu. W sierpniu 1944 roku został wydany rozkaz o mobilizacji największego oddziału zwanego „Barbara”, był to I Batalion 16. Pułku Piechoty AK. Batalion ten został stworzony i dowodzony przez kapitana Eugeniusza Borowskiego o pseudonimie „Leliwa”. W nocy z 25 na 26 września 1944 roku w okolicach Jamnej w ramach akcji „Burza” batalion „Barbara” stoczył dwudniową bitwę z Niemcami. Wyzwolenie spod hitlerowskiej okupacji nastąpiło ostatecznie 18 stycznia 1945 roku. Od tego czasu powoli zaczęły odradzać się placówki kultury, które zostały zburzone podczas wojny. Po odzyskaniu zrabowanych maszyn uruchomiono produkcję w Zakładach Azotowych. W 1951 roku powstały Zakłady Mechaniczne, które zostały przekształcone z powstałych w 1917 Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego – produkowano tam broń, urządzenia chłodnicze i obrabiarki.
W 1947 roku Eugeniusz Sit został odwołany z funkcji prezydenta Tarnowa. Od tego momentu przez kolejnych 9 lat na stanowiskach prezydenta ukazywali się działacze partyjni skierowani przez PZPR. W 1956 roku miały miejsce niezwykle intensywne protesty. W Zakładach Mechanicznych powstał Tymczasowy Komitet Rewolucyjny, który przejął władzę nad fabryką. Dyrektora i kierowników wydziałów siłą wyprowadzano z tego miejsca. W październiku 1956 roku w teatrze odbył się zorganizowany przez komitet rewolucyjny, masowy wiec. Po wojnie Tarnów był miastem powiatowym, a województwem był Kraków. 1 czerwca 1975 roku Tarnów został stolicą województwa tarnowskiego. Miasto w latach 1975 – 1997 intensywnie się rozbudowywało; powstały nowe osiedla takie jak: Jasna, Rzędzin, Falklandy.
W wyniku reformy administracyjnej 1 stycznia 1999 roku obszarowi, na którym jest położony Tarnów, nazwano „województwem małopolskim”, a za miasto wojewódzkie uznano Kraków. Przemiany polityczne miały związek z utworzeniem samorządu tarnowskiego. 27 maja 1990 roku odbyły się pierwsze po 45 latach wolne wybory samorządowe. Prezydentem Miasta Tarnowa, wybranego przez mieszkańców, został Mieczysław Bień.
Obecnie Tarnów zajmuje powierzchnie 72,34 km² i zamieszkuje go ok. 100 000 mieszkańców. Jest drugim miastem pod względem liczby mieszkańców w Województwie Małopolskim. Miasto to leży przy drodze międzynarodowej E4, oraz autostradzie A4 na linii wschód-zachód.
Od 2000 roku miasto intensywnie zaczęło zmieniać swoją infrastrukturę. Między innymi, powstało pierwsze rondo na skrzyżowaniu ulic Klikowska, Słowackiego, Szkotnik i nosi nazwę „Rondo gen. “Nila” Emila Fieldorfa. Zostało zbudowane także „Rondo Tarnowskiego” na skrzyżowaniu ulic Mickiewicza i Starodąbrowskiej. W późniejszych latach na skrzyżowaniu al. Jana Pawła II z ulicą Błonie w ciągu drogi krajowej nr 73 powstało kolejne „Rondo Niepodległości”, które jest największym skrzyżowaniem i jest bardzo ważnym odcinkiem dla komunikacji w południowej Polsce. U zbiegu ulic Elektrycznej i Alei Piaskowej powstało „Rondo imieniem Premiera Tadeusza Mazowieckiego. Kolejnym Rondem im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego nazwano skrzyżowanie u zbiegu ulic Klikowskiej, Elektrycznej i Ks. Prymasa Kardynała Stefana Wyszyńskiego.
Jednym z wielu etapów rozbudowy dróg, było wybudowanie łącznika do Autostrady A4 między Szarowem i Tarnowem (budowanej w latach 2010-2012). Dzięki tej inwestycji stało się możliwe szybkie i sprawne przemieszczenie się poprzez połączenie komunikacyjne wschód – zachód. Budowa odcinka autostrady A4 uaktywniła tereny Polski Wschodniej oraz zmniejszyła ruch na „starej” drodze krajowej nr 4. W 2020 roku w Tarnowie powstały trzy nowe ronda. Jedno z nich powstało na skrzyżowaniu w zbiegu alei Jana Pawła II i drogi stanowiącej dojazd do autostrady A4. Rondo to nazwano imieniem Jana Głuszaka Dagaramy – Tarnowskiego wizjonera. Takie zaplecze drogowe umożliwiło powstanie Strefy Aktywności Gospodarczej na dobrze skomunikowanych terenach z pełną infrastrukturą oraz uzbrojeniem, tworzących dla inwestorów atrakcyjne obszary. Część terenów centralnego i zachodniego tarnowa, która jest nazwyana przemysłową częścią, zostały objęte przywilejami Specjalnej Strefy Ekonomicznej.
Kolejnym ważnym przedsięwzięciem jest powstanie Inkubatora Przedsiębiorczości, gdzie nowo powstałe firmy mogą wynająć powierzchnie biurowe oraz produkcyjno-usługowo-magazynowe po preferencyjnych cenach. Do najbardziej znanych działających zakładów na terenie Tarnowa można zaliczyć: Zakłady Azotowe w Tarnowie-Mościcach S.A., Mlektar, Centrum Logistyczne Goodyear, Fabryka Silników Elektrycznych Tamel, Miejskie Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej, Fritar, Karpacka Spółka Gazownicza, Zakłady Mechaniczne oraz Bruk-Bet.
Oprócz przedsiębiorczości miasto postawiło na wizerunek Tarnowa, przede wszystkim na rewitalizację starego miasta w obrębie zabytkowego rynku i na przyległych do niego ulicach. Wyremontowano zabytkową ulicę Krakowską oraz zmieniono płytę na Tarnowskim rynku. Wyremontowano „małe Schody” prowadzące do ulicy Bernardyńskiej z urokliwym zakątkiem, postawiono m.in. fontannę kaskadową i posadzkową z wbudowanym oświetleniem ledowym. Przebudowano historyczny „Burek” – plac targowy. Natomiast na Górze św. Marcina powstała miniaturowa tężnia solna. Niedawno odsłonięto zabytkową półbasztę w ramach rewitalizacji murów obronnych, dzięki temu ścieżka edukacyjno-turystyczna została wzbogacona o dodatkowy element – basteję.
W mieście Tarnów także mocny nacisk został położony na strefę sportu. 21 czerwca 2010 roku został otwarty Miejski Dom Sportu w Mościcach. Wyremontowano pływalnię krytą, przebudowano halę sportową, a w późniejszych latach przekształcono basen odkryty w otwarty aquapark z wieloma basenami i zjeżdżalniami wodnymi, a już niedługo później, bo 29 października 2010 roku powstał Tarnowski Park Wodny (pierwszy aquapark w mieście).
W Tarnowie wybudowano ciąg ścieżek rowerowych łączących szlaki turystyczne. Do najważniejszych można zaliczyć Trasę Velo Dunajec–Pomnik upamiętniający 2 wojnę światową, trasę Velo Dunajec–Prom na Dunajec, trasę Nowa ścieżka rowerowa–Kościół św. Rodziny w Tarnowie, trasę Panorama–Poidełko dla rowerzystów i jeszcze wiele, a nowe cały czas powstają.

Czytaj więcej

Tarnów Wczoraj i Dziś

Historia, Ludzie, Ciekawostki i Wino

mapa miejsc

okiem myNplaces & google

Wszystkie polecane miejsca Tarnowa zostały drobiazgowo naniesione na poniższą mapę gogle. Dokładnie w tych samych punktach, które wskazane zostały na planie i oznaczone według tej samej numeracji, jak w katalogu miejsc. Mapę można udostępnić w mediach społecznościowych, wysłać mailem, lub umieścić na swojej stronie internetowej, a także powiększyć okno w celu wygodniejszej nawigacji. Ponadto pod każdym punktem z numerem kryje się tytuł, zdjęcie, krótki opis miejsca oraz funkcja wytyczenia trasy do polecanego miejsca.